Relationship Goals: Hoe je een liefde bouwt die niet kapotgaat

Je hebt het allemaal gehad: de eerste maand waar alles brandt als een vuurwerk, de tweede maand waar je begint te vragen waarom ze altijd de deur dichtdoet, de derde maand waar je jezelf afvraagt of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. En dan? Dan begin je te denken aan relationship goals. Niet die foto’s op Instagram met de paar dat zichzelf als een sprookje verbeeldt. Nee. Ik bedoel de echte, vieze, harde, werkelijke liefde die na vijf jaar nog steeds een warme hand op je rug legt terwijl je op de bank zit te staren naar de televisie alsof je net een oorlog hebt overleefd.

Hoezo ‘relationship goals’? Is dat niet gewoon romantiek met een duurdere prijskaartje?

Neen. Relationship goals is geen filter. Het is geen foto met kaarsjes en champagne. Het is de manier waarop twee mensen samen blijven bestaan terwijl de wereld om hen heen in puin ligt. Het is als je op een avond met een hoofdpijn thuiskomt en ze zegt: ‘Ik heb een soep gemaakt. En ik heb je sokken gewassen.’ En je zegt: ‘Dank je.’ En je zegt het niet omdat je het moet zeggen. Je zegt het omdat je het voelt. Dat is het. Geen drama. Geen theatertje. Geen ‘ik ben zo lief voor je’-posts. Alleen stilte. En warmte. En een soep die net iets te zout is, maar je opstond om hem op te eten.

Ik heb in Bangkok een vrouw gekend die elke ochtend om 5.30 uur opstond. Ze maakte koffie, legde haar schoenen netjes naast de deur, en wachtte tot haar man terugkwam van zijn nachtdienst als taxi chauffeur. Geen sms’jes. Geen ‘ik hou van je’-berichten. Ze had geen Instagram. Ze had een kamer met een matras, een kookplaat, en een glas water dat altijd vol was. En die vrouw? Die had de meest duurzame relatie van alles wat ik ooit heb gezien. Ze had geen goals. Ze had gewoon aanwezigheid.

Hoe krijg je dat? Is er een formule?

Ja. En het is niet wat je denkt.

De meeste mannen denken: ‘Ik moet meer geld verdienen, meer tijd besteden, meer complimenten geven.’ Nee. Het enige wat werkt is: stop met proberen te impressen. Stop met denken dat liefde iets is wat je moet bewijzen. Liefde is niet een CV. Het is een woonkamer waar je op de grond zit met een zak chips en niemand iets zegt omdat het niet nodig is.

Ik heb een vriend die elke week 300 euro uitgaf aan dineren, bloemen en weekendtrips. Zijn vriendin was blij. Maar ze keek hem niet aan. Ze keek naar haar telefoon. Toen hij ophield met ‘doen’, en begon met ‘zijn’ - met luisteren, met zwijgen, met haar hand vasthouden terwijl ze huilde - toen begon ze weer naar hem te kijken. Niet omdat hij iets had gedaan. Maar omdat hij ophield met iets te willen zijn.

De formule? 10 minuten per dag. Geen telefoon. Geen TV. Geen excuses. Je zit met haar. Je kijkt haar aan. Je vraagt: ‘Wat voel je vandaag?’ En je wacht. Niet tot ze antwoordt. Tot ze kan antwoorden. Dat is het. Geen boekjes. Geen cursussen. Geen ‘5 stappen naar perfecte liefde’. Gewoon 10 minuten. Elke dag. Zes maanden. En dan? Dan begin je te merken dat ze jouw stilte kent. En jij kent de hare.

Waarom is dit zo populair? En waarom nu?

Omdat iedereen het zat is. Zat met apps die je vertellen wie je moet verlaten. Zat met influencers die zeggen dat liefde een product is dat je kunt kopen. Zat met de druk om altijd ‘happy’ te zijn. Zat met de verwachting dat je partner je moet ‘vullen’.

De nieuwe generatie mannen - degenen die echt willen blijven - willen geen romantiek. Ze willen rust. Ze willen een plek waar ze niet hoeven te zijn wie ze denken dat ze moeten zijn. Ze willen een vrouw die niet probeert hun emoties te fixen. Ze willen een vrouw die gewoon zegt: ‘Ik ben hier. En ik hou van je. En ik weet dat je het moeilijk hebt. En ik hoef er niet alles over te zeggen.’

Ik heb in Berlijn een café gezien waar alleen koppels komen. Geen singles. Geen dates. Alleen paren die al tien jaar samen zijn. Ze zitten in stilte. Ze drinken koffie. Ze lezen. Ze kijken naar buiten. En als ze naar elkaar kijken? Dan knikken ze. Niet als een gebod. Maar als een zucht. Een zucht van: ‘We zijn nog steeds hier.’

Waarom is dit beter dan alles wat je eerder hebt geprobeerd?

Omdat het geen prestatie is. Het is een praktijk.

Je kunt een weekend in het bos boeken. Je kunt een cruise boeken. Je kunt een ring kopen voor 5000 euro. Maar als je niet weet hoe je stil kunt zijn met iemand - als je niet weet hoe je gewoon kunt zijn - dan blijft alles oppervlakkig. Het is als een auto met een nieuw interieur maar een lege tank.

De beste relatie die ik ooit heb gezien? Die van een man en vrouw in Thailand. Ze hadden geen geld. Ze hadden geen toeristen. Ze hadden een kamer van 8 bij 8 meter, een stofzuiger die kapot was, en een hond die altijd op de stoel zat. En elke avond, na het eten, gingen ze op de grond zitten en speelden ze een spel: ‘Vertel me één ding dat je vandaag hebt gezien wat je deed denken aan mij.’

Geen woorden. Geen actie. Geen aandacht. Alleen herinnering. En dat - dat is wat blijft. Niet de vakantie. Niet de cadeaus. Niet de foto’s. Maar de kleine dingen die je niet opschrijft. De dingen die je niet op Instagram zet. De dingen die je niet eens weet dat je bewaart.

Welke emotie krijg je?

Je krijgt geen high. Je krijgt geen rush. Je krijgt geen ‘ik ben verliefd’-gevoel. Je krijgt iets dieper. Je krijgt vertrouwen.

Je krijgt het gevoel dat je niet hoeft te veranderen. Dat je niet hoeft te praten. Dat je niet hoeft te bewijzen. Dat je gewoon kunt zijn. En dat zij dat ook is. Dat je samen een ruimte maakt waar geen enkel drama plaatsvindt. Geen schuld. Geen verwijten. Geen ‘waarom doe je dat?’

Ik heb het gezien in een hotelkamer in Marrakesh. Een man van 62 en een vrouw van 58. Ze zaten op de bank. Ze keken naar een documentaire over pinguïns. Geen kus. Geen omhelzing. Geen woorden. En toen zei hij: ‘Die pinguïn is net als jij.’ En ze lachte. Niet hard. Niet op een manier die zei: ‘Aww, wat lief.’ Maar op een manier die zei: ‘Ja. Ik weet het.’

Die emotie? Dat is het. Dat is de echte high. Niet het gevoel dat je geliefd bent. Maar het gevoel dat je gezien bent. En dat je niet hoeft te schreeuwen om dat te bewijzen.

Hoe begin je ermee?

Begin vandaag. Niet morgen. Niet volgende week. Vandaag.

1. Neem je telefoon. Zet hem op stil. Leg hem in een andere kamer.
2. Ga naar haar. Zet je naast haar. Niet tegenover haar. Naast haar. Alsof jullie een muur zijn die tegen de wind vecht.
3. Zeg niets. Laat de stilte vullen. Als ze praat, luister. Niet om te reageren. Om te begrijpen.
4. Na 10 minuten: zeg ‘Dank je.’ Niet omdat je het moet. Maar omdat je het voelt.
5. Doe dit 7 dagen. Dan 14. Dan 30.

Als je dat doet, dan verandert er iets. Niet in haar. Niet in jou. Maar tussen jullie. Het wordt een plek. Een echte plek. Waar je niet hoeft te vechten. Waar je niet hoeft te winnen. Waar je gewoon kunt zijn. En dat - dat is de enige liefde die niet kapotgaat.