Van onhandig naar onvergetelijk: Datingtips die werken (zonder te klappen)

Je zit er al 47 minuten op te wachten. Je bent net een beetje te vroeg. Je kijkt in de spiegel en denkt: Waarom heb ik die trui aangetrokken? Die ziet eruit alsof ik net uit een koffiebar ben ontsnapt die ik niet kon betalen. En dan komt ze aan. En je voelt het. Die eerste seconde. Die kleine tik op je borstkas. Niet van liefde. Niet van spanning. Maar van paniek. Dating is geen film. Het is geen Netflix-serie met een perfecte soundtrack. Het is een levende, ademende, onvoorspelbare botsing van twee mensen die allebei proberen te lijken op iemand die ze niet zijn.

Het is 2025. Je kunt een vrouw vinden met een swipet. Maar een echte verbinding? Dat kost meer dan een swipe. Het kost een plan. Een echte, niet-gesimuleerde, niet-gepland door een AI, plan. Ik heb in de afgelopen 15 jaar meer dan 200 eerste dates gehad. In Amsterdam, in Bangkok, in Mexico City. Ik heb gezien hoe mannen met een €300 pak aan een tafel zaten en nog steeds geen kus kregen. En ik heb gezien hoe een man met een tweedehands jack en een glimlach een vrouw zo raakte dat ze hem na drie uur nog steeds vasthield.

Hoe begin je een date zonder te lijken op een robot die net uit een dating-app is geklommen?

Je zegt niet: “Ik ben een liefhebber van avontuur en reizen.” Dat is wat je zegt als je een CV schrijft. Je zegt: “Laat me je laten zien waar ik vorige week de hele nacht heb gezeten: een klein café in Berlijn, met een man die zijn eigen bier brouwde en me vertelde dat hij zijn vrouw verloor omdat hij te veel wilde bewijzen.” Dat is een verhaal. Dat is menselijk. Dat is wat ze onbewust zoekt.

Deze week heb ik een jongen gezien die een date had met een vrouw die hij op Hinge had ontmoet. Hij had alles goed gedaan. Foto’s met een hond. Sportief. Geen selfies met drank. Maar hij ging naar een restaurant waar het gemiddelde gerecht €45 kostte. En toen ze bestelde, keek hij naar haar bord alsof hij haar budget wilde controleren. Ze stond op, zei “Ik denk dat we beter kunnen doen” en vertrok. Dat is geen ongeluk. Dat is een fout. Je gaat niet naar een duur restaurant om te imponeren. Je gaat daar na een date die goed liep. Eerst moet je haar laten zien dat je haar begrijpt. Niet je portefeuille.

Waarom zijn de beste dates niet waar je denkt dat ze zijn?

De meeste mannen denken: “Een date moet een avond zijn met kaarsen, wijn en een mooi uitzicht.” Nee. De beste dates zijn waar je niet verwacht dat ze zijn. Een tweedehands boekwinkel met een hoek waar je kunt zitten en boeken lezen. Een markt op een zondagochtend waar je samen een paar stukjes fruit probeert en lacht om de man die probeert een aardappel te verkoopen als een diamant. Een park waar je een fles water meeneemt en een plankje met oude muziek op een draagbare speaker zet. Dat kost €0,50 voor de waterfles. €2 voor een tweedehands speaker op Marktplaats. En €0 voor de herinnering.

Ik heb een vrouw in Praag op een date meegenomen naar een oude tramhalte. Geen muziek. Geen eten. Geen kaarsen. Alleen een koude wind en een paar oude foto’s van de stad die ik op een laptop had meegebracht. Ze bleef daar 90 minuten. Ze zei: “Je hebt me niet geprobeerd te verleiden. Je hebt me laten zien wie je bent.” Dat is de sleutel. Niet verleiden. Ontluiken.

Waarom is dit beter dan de standaard “koffie en een film”?

Koffie is een gevecht. Twee mensen, twee kopjes, een stilte die je kunt snijden. Film? Dat is een date waar je geen oogcontact hebt. Je zit in de donkerte, je probeert haar hand te pakken en je denkt: “Als ik haar aanraak, denkt ze dat ik een pedofiel ben.” Dat is geen date. Dat is een training voor een gevangenisbezoek.

Deze week heb ik een man geholpen die drie maanden lang geen date had. Hij ging elke week naar een koffiebar. Elke keer kocht hij een cappuccino. Elke keer vroeg hij: “Wat doe je graag in je vrije tijd?” Ze antwoordden: “Ik lees.” Of: “Ik ga wandelen.” En dan stopte het. Geen connectie. Geen lach. Geen volgende keer.

Ik zei hem: “Ga naar een koffiebar. Bestel een cappuccino. En zeg: ‘Ik heb vorige week een boek gelezen over mensen die hun leven veranderden door gewoon te stoppen met proberen te imponeren.’ Wat denk jij?” Twee dagen later belde hij. Ze had hem gevraagd: “Waar heb je dat boek gelezen?” Hij had het niet gelezen. Maar hij had het gevoel. En dat is alles wat nodig is.

Wat voel je als het werkt?

Je voelt het niet met je hoofd. Je voelt het met je buik. Een kleine warmte. Niet van opwinding. Van rust. Van: “Ik ben niet aan het proberen. Ik ben gewoon hier.” Je kijkt haar aan en je denkt niet: “Moet ik iets zeggen?” Je denkt: “Ze lacht. Dat is genoeg.”

De eerste keer dat ik dat voelde, was in een klein café in Chiang Mai. We hadden geen woorden gewisseld voor 17 minuten. Ze keek naar de regen buiten. Ik keek naar haar. En toen ze haar kopje neerzette, zei ze: “Je bent niet zoals de anderen.” Ik zei: “Ik ben niet iemand die probeert te zijn wie je wilt dat ik ben.” Ze gaf me een kus. Niet omdat ik mooi was. Niet omdat ik veel had. Maar omdat ik niet probeerde te zijn wie ze dacht dat ze wilde.

Hoe zorg je dat het niet op een dag eindigt?

De meeste dates eindigen niet omdat er geen chemie is. Ze eindigen omdat de man probeert te bewijzen dat hij de volgende keer beter zal zijn. Hij stuurt een bericht: “Het was geweldig! Ik wil je graag weer zien.” En dan zet hij een plan op. Een restaurant. Een concert. Een weekendje weg. Dat is geen uitnodiging. Dat is een verzoek om te beoordelen.

Je zegt: “Ik zag vandaag een boek dat je zou hebben kunnen lezen. Ik heb het voor je opgepakt. Als je het wilt, kom je morgen om 11 uur naar de boekwinkel. Ik zit bij de raamtafel met de rode stoel.” Geen “zouden we…?” Geen “wat dacht je van…?” Geen verplichting. Een uitnodiging. Een plek. Een tijd. En dan laat je haar kiezen.

Deze methode werkt omdat het geen druk maakt. Het geeft haar ruimte. En in die ruimte, kiest ze jou. Niet omdat je een goede date bent. Maar omdat je geen date probeert te zijn.

Wat als het misgaat?

Je zult mislukken. Niet omdat je slecht bent. Maar omdat je mens bent. Ik heb een vrouw een keer meegenomen naar een kerk in Barcelona. Ik dacht: “Ze houdt van stilte en geschiedenis.” Ze zat daar 10 minuten en zei: “Ik voel me alsof ik in een museum zit.” En ze vertrok. Ik was kapot. Maar ik leerde: niet alles wat je denkt dat mooi is, is mooi voor haar.

Als het misgaat? Geen problemen. Geen bericht. Geen “wat heb ik fout gedaan?” Ga naar huis. Drink een koffie. Lees een boek. En kom terug. Want de volgende keer? Die is beter. Niet omdat je beter bent. Maar omdat je nu weet hoe je niet moet zijn.

Dating is geen spel. Het is een dans. En de beste dansers zijn niet degenen die de stappen kennen. Zij zijn degenen die gewoon bewegen. Zonder te kijken. Zonder te plannen. Zonder te proberen.